HISTORIA ZESPOŁU
Jeszcze przed nagraniem pierwszego albumu do założyciela grupy, gitarzysty Rudolfa Schenkera, dołączył wokalista Klaus Meine – obaj do dziś stanowią trzon grupy.
Debiutancka płyta Lonesome Crow wydana w 1972 roku w składzie K. Meine, R. Schenker, M. Schenker, W. Dziony, L. Heimberg, wpisywała się w nurt rocka progresywnego.
Po jej wydaniu oraz odbyciu trasy koncertowej zespół rozpadł się. M.in. z powodu odejścia do grupy UFO
Michaela Schenkera oraz powołania do wojska Rudolfa Schenkera. Ten
drugi, po zakończeniu służby, reaktywował Scorpions w nowym składzie - Klaus Meine, Rudolf Schenker, Uli Jon Roth, Rudy Lenners, Francis Buchholz.
Po ukazaniu się drugiej płyty Fly to the Rainbow (1974) współpracę ze Scorpions rozpoczął producent Dieter Dierks, pod którego okiem zespół stopniowo ewoluował tworząc utwory z gatunku klasycznego hard rocka i heavy metalu (Top Of The Bill, Pictured Life, Catch Your Train), sporadycznie próbował sił w repertuarze balladowym (In Your Park), tworzył także utwory oceniane dziś jako zalążki power metalu (He's a Woman - She's A Man). W międzyczasie nagrywane były także utwory psychodeliczne, czasami nawiązujące do dokonań Jimiego Hendriksa, głównie za sprawą upodobań kompozytora i gitarzysty Uliego Rotha (Hell Cat, Polar Nights, Virgin Killer).
Muzyk ten rozstał się ze Scorpions w 1977 roku, zakładając własny zespół – Electric Sun. Okres współpracy zespołu z Rothem zamknął pierwszy w historii Scorpions album koncertowy, Tokyo Tapes (1978).
Rotha zastąpił Matthias Jabs (grający z zespołem do dziś), tymczasowo powrócił także wyrzucony z zespołu UFO Michael Schenker (mający wówczas problemy z narkotykami i alkoholem), obaj wzięli udział w nagraniu kolejnej studyjnej płyty Scorpions, Lovedrive (1979). Płyta ta, dość różnorodna stylistycznie (m.in. metalowe utwory, np. Another Piece of Meat, ballady, np. Holiday i Always Somewhere czy instrumentalny Coast to Coast)
została wysoko oceniona przez krytyków i publiczność. Zaliczana jest
dziś do najlepszych płyt zespołu obok nagranej później płyty Blackout (1982) z utworami Dynamite, China White, When the Smoke is Going Down, a także płyty Love at First Sting (1984) ze Still Loving You, Bad Boys Runnning Wild i Rock You Like a Hurricane.
Do dziś wiele utworów nagranych na wyżej wymienionych płytach oraz m.in. The Zoo z Animal Magnetism (1980) czy We'll Burn the Sky z Taken By Force (1977) stanowi trzon repertuaru koncertowego grupy.
Po ukazaniu się w.w. płyt, koncertowaniu, w tym na terenie USA razem z m.in. zaprzyjaźnioną grupą AC/DC,
nastąpił wzrost popularności Scorpions, rozpoczął się okres udanych
tras koncertowych i występów na wielkich festiwalach rockowych, m.in. Rock in Rio (1985) z Ozzym Osbourne’em, AC/DC, Iron Maiden oraz na Monsters of Rock wraz z m.in. Metallicą, Van Halen, Dokken i Kingdom Come.
W 1985 roku ukazała się pionierska w formie kaseta video World Wide Live – impresja z życia zespołu w czasie trasy koncertowej oraz fragmenty koncertów.
Zespół w tym czasie stanowili: Klaus Meine, Rudolf Schenker, Matthias Jabs, Herman Rarebell, Francis Buchholz.
W 1988 roku (po czteroletniej przerwie) ukazała się kolejna studyjna płyta, Savage Amusement. Album mimo powodzenia w stacjach radiowych został źle oceniony przez recenzentów i fanów zespołu – uznano go
wówczas za najgorszą płytę zespołu, a jednym z zarzutów było jego
fatalne brzmienie. Konsekwencją tego było zakończenie wieloletniej
współpracy z producentem Dieterem Dierksem.
Mimo złych ocen albumu zespół nadal z powodzeniem koncertował. W 1989 r. wraz z innymi wykonawcami (Motley Crue, Cinderella, Bon Jovi, Ozzy Osbourne) wystąpił na Moscow Music Peace Festiwal.
Zespół postanowił o stworzeniu brzmienia mniej wygładzonego, wręcz garażowego i takie też posiada kolejna płyta Crazy World (1990), która paradoksalnie stała się największym komercyjnym sukcesem zespołu w historii, ale głównie dzięki melodyjnej balladzie Wind of Change
z tekstem odnoszącym się do przemian ustrojowych w Europie
Środkowo-Wschodniej. Utwór stał się przebojem w wielu krajach. Przed Wind of Change pojawiały się w mediach bardziej rockowe utwory z tej płyty – Tease Me Please Me oraz Don’t Believe Her.
W lipcu 1990 zespół wziął udział w berlińskim koncercie The Wall Live in Berlin zorganizowanym przez Rogera Watersa z okazji upadku muru berlińskiego.
Dwa lata później zespół opuścił basista Francis Buchholz,
jego odejście odbyło się w atmosferze skandalu, wcześniej bowiem
wspomniany muzyk dopuścił się malwersacji finansowych i naraził zespół
na problemy finansowe i prawne. Nowym basistą został Ralph Rieckermann.
Sukcesu komercyjnego Crazy World nie powtórzył kolejny album grupy – Face the Heat (1993), którym muzycy chcieli się zdystansować od postrzegania ich twórczości poprzez pryzmat Wind Of Change. M.in. dlatego pierwszym singlem z tej płyty był jeden z najcięższych utworów płyty Alien Nation. Album oceniany jest jako zbyt nierówny.
Kolejne wydawnictwa studyjne Scorpions to eksperymenty, m.in. próba stworzenia melodyjnej płyty pop rockowej (Pure Instinct – 1996), a także płyty z zastosowaniem dźwięków elektronicznych (Eye II Eye – 1999). Oba albumy nie osiągnęły sukcesu komercyjnego, nie znalazły uznania także u fanów zespołu i u recenzentów.
W międzyczasie zespół opuścił Herman Rarebell, który postanowił rozpocząć pracę w studio nagraniowym, jego miejsce zajął znany wcześniej m.in. z Kingdom Come Amerykanin James Kottak (gra w zespole do dziś).
Dobre recenzje towarzyszyły ukazaniu się albumów, na których znalazły
się głównie nowe wersje kompozycji z lat 80., wykonywanych z orkiestrą
symfoniczną Berliner Philharmoniker – Moment of Glory (2000), oraz koncertowej płyty "unplugged" czyli aranżacji utworów w stylistyce akustycznej (2001) – Acoustica. Oba wydawnictwa powstały dzięki pomocy Christiana Kolonovitsa - austriackiego kompozytora i dyrygenta.
Również album Unbreakable z nowymi utworami z 2004 roku mimo pewnych niedoskonałości uzyskał pozytywne recenzje. Utwory typu New Generation, Blood Too Hot czy Through My Eyes nawiązują do charakterystycznego dla Scorpions stylu z okresu ich największej popularności.
W czasie nagrywania tej płyty do zespołu dołączył nowy basista - Paweł Mąciwoda, dotychczasowy postanowił zająć się nagrywaniem muzyki filmowej w USA.
W 2006 r. - wraz z gośćmi - byłymi członkami zespołu Scorpions - Ulim Rothem, Michaelem Schenkerem oraz Hermanem Rarebellem, grupa wystąpiła na festiwalu Wacken Open Air. Zapis koncertu ukazał się na DVD.
14 maja 2007 roku ukazał się album - Humanity - Hour 1. Jest to pierwszy album koncepcyjny w historii zespołu. Duży wpływ na styl muzyczny miał producent Desmond Child. Muzyka zawarta na tym albumie jest dość różnorodna stylistycznie. Znajdują się tu utwory nawiązujące do heavy metalu, hard rocka, pop rocka, popu, a także do nu metalu.
4 czerwca 2009 roku grupa dała w Gdańsku koncert w Stoczni Gdańskiej w ramach cyklu Przestrzeń Wolności.
24 stycznia 2010
roku na swojej oficjalnej stronie internetowej zespół podziękował
wszystkim fanom za wsparcie i ogłosił zakończenie kariery. Ma to
nastąpić po kilkuletniej trasie koncertowej promującej płytę Sting in the Tail.
Ostatni album, zgodnie z zapowiedziami, jest nawiązaniem do twórczości
zespołu z lat 80., ale z nowym brzmieniem. Zauważają to recenzenci i
słuchacze, większość z nich ocenia album bardzo wysoko.
SKŁAD ZESPOŁU
- Klaus Meine – wokal, (czasem gitara)
- Rudolf Schenker – gitara
- Matthias Jabs – gitara (od 1978)
- James Kottak – perkusja (od 1996)
- Paweł Mąciwoda - gitara basowa (od 2003)
DYSKOGRAFIA
- 1972 Lonesome Crow
- 1974 Fly to the Rainbow
- 1975 In Trance
- 1976 Virgin Killer
- 1977 Taken by Force
- 1979 Lovedrive
- 1980 Animal Magnetism
- 1982 Blackout
- 1984 Love at First Sting
- 1988 Savage Amusement
- 1990 Crazy World
- 1993 Face the Heat
- 1996 Pure Instinct
- 1999 Eye II Eye
- 2000 Moment of Glory (z orkiestrą symfoniczną)
- 2004 Unbreakable
- 2007 Humanity - Hour 1
- 2010 Sting in the Tail
- 2011 Comeblack
THE END :D
